📚 Zeeuws geluk - Carolijn Visser (oktober 2018) - Boek Downloaden

Boektitel : Zeeuws geluk
ISBN: Nee
Totaal Pagina's : 224 pagina's
Jaar : oktober 2018
Categorie : Mens & Maatschappij, Sociologie, Biografien & Waargebeurd
Uitgever : Atlas Contact
Taal: Nederlands

Met dit boek heeft de auteur een prachtig tijdsbeeld neergezet van haar jeugdjaren en de ouderen van nu in de streek Walcheren en gedeeltelijk in Noord-Beveland met een uitstapje naar Yerseke. Dit boek is geschreven naar aanleiding van een vraag van de SRVZ een zorgorganisatie. De gestelde vraag: Wat maakt het leven de moeite waard ook al zit je in een verpleeghuis een plek waar je liever niet zou zijn? wordt indirect beantwoord. Visser woont al jaren niet meer in de provincie en schetst een voor velen herkenbaar beeld: Het gaf mij altijd een bijzonder gevoel in Amsterdam op de trein naar Vlissingen te stappen: terug naar vroeger. Leiden Rotterdam Dordrecht we reden Bergen op Zoom al uit. Nu moest ik goed opletten om het moment niet te missen waarop de trein van de zandgrond afdaalde naar de Zeeuwse klei. Het boek begint en eindigt liefdevol met een gesprek met haar eigen moeder ook wonend in een verpleeghuis. Daarna worden in verschillende hoofdstukken de ervaringen observaties en gesprekken gedeeld uit de verschillende verpleeghuizen waar de auteur mocht logeren. De hoofdstukken worden onderbroken door werkelijk goed bijpassend beeldmateriaal en de illustraties-zonder-opsmuk van Fleur van Weel leiden een nieuw hoofdstuk passend in. De mooie recente fotos zijn gemaakt door Mischa Keijser. De huizen waar Visser te gast was staan in een paar streken van Zeeland. De verhalen van de ouderen de verzorging het dagelijks leven van kleinschalig wonen kunnen echter in iedere provincie worden verteld. In ieder geval zouden moeten kunnen worden verteld. De respectvolle bejegening en het bekend zijn met het verleden van de ouderen valt direct op: Als ik later oud word hoop ik dat er ook iemand is die lief is voor mij. En om een algemeen vooroordeel weg te nemen: in smmige plaatsen was een strenge kerk net zoals in andere delen van Nederland. Voor wie denkt dat dit alleen over Zeeuwen gaat het gaat ook over bijv. Rotterdammers die in deze provincie oud worden en hun verhalen uit de stad meebrengen. Persoonlijke herinneringen van toen en ervaringen van nu zijn zeer beeldend beschreven. Of je zelf even over het fietspad van Domburg naar Westkappel rijdt naar Dishoek en waar je over heel Walcheren de Lange Jan erbovenuit ziet steken. Door kleurgebruik aan de onderkant van de paginas is het onderscheid van zowel verpleeghuis als persoonlijke verhalen goed te maken. Na het lezen blijft een vraag hangen waarom is de titel niet Buitengewoon of Zo was het gewoon? Typisch Zeeuwse uitspraken voor alle eilanden. Zeeuws geluk impliceert dat het boek over heel Zeeland gaat met al haar diversiteit. De keuze voor de omslagfoto heeft mij even beziggehouden die had ook kunnen zijn de prachtige fotos van het zicht op het Markiezaat Veere of een rij populieren met bloemkoollucht en een typerende zwarte schuur met witte kozijnen welke dienen om in het donker de deur te kunnen vinden. Dit met interesse en graag gelezen boek is zeer mooi en zorgvuldig vormgegeven. Er valt veel meer te vertellen. Verhalen vermengd met historische feiten (bijv. Vebenabos Veerse Gatdam) en af en toe een woord in dialect (joeken strandkotje) dat per streek verschillend wordt uitgesproken of Vlaamse overeenkomsten heeft. De verhalen van de ouderen zijn integer en met aandacht opgetekend in een fijne schrijfstijl. Het zijn de verhalen van de vele ouderen van nu die onze zorg verdienen. Het antwoord op de vraag is mijns inziens: de liefdevolle en respectvolle benadering van ons de mensen die deze ouderen hun welverdiende oude dag een zonnestraal knnen geven. Een respectvol vlotlezend boek over de ouderen van nu ook voor buiten deze provincie en allen die ooit uit hun geboortestreek naar een grotere stad zijn verhuisd.

Een prachtig verzorgde uitgave dit "Zeeuws Geluk" van Carolijn Visser. Historische foto's en recentere de kleuren alles maakt dit boek een genot om vast te houden te openen. Complimenten voor Suzan Beijer en anderen die betrokken waren bij de publicatie. De inhoud? Dit keer geen verre reizen of een biografie; maar herinneringen en verhalen van bejaarde Zeeuwen en Visser zelf. Geboren en getogen Zeeuwen en "immigranten" waarvan het merendeel niet meer voor zichzelf kan zorgen door een beroerte Alzheimer Dementie. De achterkant van de hard-cover vertelde mij dat Visser op "ontdekking in Zeeland" ging op uitnodiging van een Zeeuwse zorgorganisatie. Ze verbleef in moderne verzorgings-instellingen op Noord-Beveland en Walcheren. Dat is maar een klein hoekje van de provincie. Het boek zelf telt inclusief foto's waarvan er een aantal 2 pagina's beslaan slechts 219 bladzijden. Kleuren laten een lezer weten dat er een nieuw hoofdstuk start. Het is een mix van korte schetsen en koffie-tafel-boek; dat zowel thuis in de boekenkast of in een wachtkamer op zijn plek is. Verwacht geen biografie; het gaat vooral om verhalen van bewoners vrijwilligers verzorgers familie. Opnieuw van de achterkant van dit boek geplukt: "een lofzang op de zonnigste provincie van ons land." Een beetje te zonnig en fleurig; mogelijk een gevolg van het schrijven op uitnodiging en na gebruik van gastvrijheid van een organisatie. Een kritisch lezer vangt af en toe een glimp op van minder leuke zaken tussen de regels door. De verstikkende grip van dominees en kerk op het leven van mensen. Het belang van uiterlijk vertoon (hoedjes op in de kerk geen radio of televisie op zondag). Een bewoner die net als iedereen aan tafel zit laat weten naar de wc te willen: niet tijdens het bidden; als iedereen aan tafel zit. Lees over plekken waar huizenprijzen hoger liggen dan aan de Amsterdamse grachtengordel. Een plek waar het toeristisch seizoen 12 maanden duurt. Iets langer geleden: die kleine gemeenten waar iedereen elkaar kent. Ga protesteren (Carolijns vader broer en zijzelf) "take a stand" gedraag je iets anders dan de goe-gemeente: men kende en kent je bij naam. Je kreeg een "sticker" opgeplakt waar bijna niet meer vanaf te komen was. Ja het leven in Zeeland - of beter gezegd op Walcheren - tijdens de jaren zestig zeventig tachtig was heerlijk! Want wat Visser beschrijft zijn deels ook mijn herinneringen. Veel school-keuzes waren er niet: Atheneum scholengemeenschap docenten zijn bekend. Kip Katrien de goudfazanten ook. Ik herinnerde me die keer dat ma Visser in een deux-cheveau een bocht vanaf de Burcht op twee wielen nam: een stunt waar haar kinderen trots op waren. Sommige verhalen deden mij dan ook heel hard lachen. Familienamen van bewoners die voorbij komen straatnamen namen van dorpen: jeugdherinneringen kwamen boven. Beschrijvingen van bewoners met Alzheimer of Dementie: minder prettige herinneringen maar wel bekende situaties. Het deed pijn te lezen dat woningen nu al zijn opgerukt tot kasteel Ter Hooge waar ooit een boer met z'n paarden ploegde. Dat Swerfrust geen plaats meer biedt aan bejaarde ooms en tantes maar nu een AZC is tja - deed mij denken aan de maanden wachten tot er eindelijk een kamer beschikbaar kwan elders voor mijn demente moeder. Gewoonte-getrouw die en die route fietsen of wandelen en je opeens realiseren dat die winkel die school weg is vervangen is er wijken bijgekomen zijn ... Geboren in Zeeland als velen de provincie lang geleden verlaten hebbende voor studie of werk: je keert terug als toerist als vreemdeling. Dit is een boek dat het zeker goed zal doen onder Zeeuwen en onder degenen die de provincie (noodgedwongen) de rug toe hebben gekeerd. Of bij toeristen die vakantie-herinneringen willen koesteren. Maar worden andere lezers blij van dit boek?

Het was of ik achter op de fiets van Carolijn zat. Ze nam me mee op reis naar de voor mij o zo bekende plekjes in Zeeland. De loods in Kamperland waar mijn oudere broer en zijn maten op zaterdagavond gingen stappen. Naar Veere toe waar ik naar de lagere school en kerk ben geweest toen in nog thuis woonde. Verder naar Domburg en Aagtekerke waar Carolijn een kijkje neemt in gecodeerde woningen. Geen gesloten woningen maar gecodeerde....!! De zee het strand de duinen Vlissingen met zijn vebenabos nu weet ik ook de betekenis daarvan door de polders naar Middelburg waar ik op de huishoudschool zat. Het was een feest van herkenning.

Op uitnodiging van een Zeeuwse zorgorganisatie schreef wereldreizigster Carolijn Visser "Zeeuws geluk' een boek over Zeeland het land van haar jeugd. Zij logeerde op Walcheren en Noord-Beveland in verblijven waar ouderen aan wie het heden ontglipt een thuis wordt geboden. Zij sprak met bewoners en hun familie met zorgmedewerkers en vrijwilligers. Over hoe het water kwam over de zo geliefde klederdracht de Duitse badgasten de strenge kerk. Maar ook over de weidse landschappen het silhouet van Veere en de levendige dorpscafs. De verhalen voerden haar terug naar haar eigen verleden waarin ze op de fiets over Walcheren zwierf ze hartsvriendinnen kreeg ruzie maakte met een leraar en Zeeland uiteindelijk verliet. Maar net als de mensen die zij ontmoette bleef het Zeeuwse landschap met zijn brede stranden en hoge dijken haar bekoren: "Zeeuws geluk' is een lofzang op de zonnigste provincie van ons land. Toon meer

Best Seller: